ببین چه کسی از تو خوشش می آید؟

«ببین چه کسی از تو خوشش می آید؟»

روزی افلاطون که در زمان خودش فیلسوف و دانشمند بزرگی بود، در خانه نشسته بود و داشت

با شاگردهایش حرف می زد.

در میان صحبت، یکی از شاگردهایش گفت: استاد، امروز یکی از دوست های قدیمم را دیدم.

او از شما خیلی تعریف کرد.

افلاطون پرسید: کدام دوستت؟

مرد اسم دوستش را گفت. افلاطون همین که اسم مرد را شنید، سرش را پایین انداخت و

اخم هایش در هم رفت. شاگرد های افلاطون از اینکه دیدند استادشان یک دفعه این قدر ناراحت

شده، غمگین شدند. همان مردی که درباره دوستش حرف زده بود گفت: استاد مگر من چیز بدی

گفتم که شما این قدر ناراحت شدید؟

افلاطون که هنوز سرش پایین و اخم هایش در هم رفته بود، سرش را بالا آورد و آهی کشید و

گفت: آن مردی که می گویی از من تعریف کرده، آدم نادانی است. اگر او از من تعریف کرده،

حتماً رفتار ناپسند و بدی از من دیده که فکر کرده خوب است؛ چون هر کسی کار های خودش را

خوب و درست می داند و اگر ببیند کس دیگری هم همان کار ها را می کند، از او خوشش می

آید.

سپس افلاطون دوباره سرش را با نراحتی پایین انداخت و گفت: باید ببینم کدام یک از کارهایم

نادرست و از روی نادانی بوده که یک نادان از آن خوشش آمده و از من تعریف کرده است. 

امیدوارم که از این داستان کوتاهِ زیبا و پندآموز خوشتون اومده باشه.

اگر داستان های دیگری هم میخواهید در نظرات به من بگید.

ممنون از حمایت های خوبتون.